Summermorge
Ufemne Näbelteppich
ungermne graue Himmu
steit halb versunke
elei es Huus
Lis stigt der Rouch vom Chemi
gäge di ändlos Höchi
wird immer dünner
löstsech uf u de wird Himmu drus
En orangsche Schimmer
verfärbt der wyss Horizont
wird immer gälber u de
geit langsam, wi usem Schnee
d'Sunne nah dis nah uf
D'Tanne stöh no im Wysse
u wärfe doch scho Schatte
doch alls blibt ruhig
nume Rouch usem Chemi stigt uf
Wo'd Vögu afö pfiife
gseni di wyssi Schibe
ufemne Stahlblau
chläbt bleich der Mond
|
Mit sine grauen Ouge
luegt är ud d'Ärden abe
doch sini Lüüchchraft
Laht schnäll nah i däm gleissende Liecht
Diräkt us der Sunne
wo jitz guldig alls überragt
e wysse Strich vom ne Jet
macht das i merke i wet
mit ines märlihafts Land
D'sGrüen vo de Fälder lüchtet
zwüsche de Näbelfätze
wo chuum erkennbar
a der Wermi vor Sunne vergöh
Der Strich i der Höchi
erstreckt sech scho wit übers Dorf
Der Silberpunkt vore dra
sträbt grüschlos witter und da
tröimi vo Plamen und Meer
Grad wo vom Chilchturm
es paar Mal Glogge lüte
ghöreni Outo
u der Alltag faht chlapfartig a
I mues mi Poschte verlah
mues, wi o dir, wieder gah
|